Het objectiveren van anderen, en dan vooral van vrouwen, is iets wat we vaak onbewust doen. Dit is terug te zien in veel alledaagse situaties: hoe we lichamen gebruiken op datingapps, hoe we onszelf presenteren op sociale media, en hoe bepaalde lichaamstypes in reclames worden neergezet als “in vorm” of “ideaal”. Maar waar trekken we de grens tussen iemand waarderen en iemand objectiveren? En hoe beïnvloedt dit ons zelfbeeld en hoe we anderen zien?
"What am I" is een project gemaakt tijdens mijn bacheloropleiding. Binnen dit project verdiepte een groep studenten zich gezamenlijk in het thema seksualiteit. Zelf richtte ik mij op het vraagstuk rondom objectificatie, met als centrale boodschap:
"Het is normaal om iemand sexy te vinden, om je aangetrokken te voelen tot iemands uiterlijk. Maar toch gebeurt het nog steeds dat mensen (vooral vrouwen) alleen maar als sexy worden gezien.”
Met dit werk daag ik de kijker uit om zichzelf af te vragen wat een sexy of aantrekkelijk persoon voor hen betekent.
"Het is normaal om iemand sexy te vinden, om je aangetrokken te voelen tot iemands uiterlijk. Maar toch gebeurt het nog steeds dat mensen (vooral vrouwen) alleen maar als sexy worden gezien.”
Met dit werk daag ik de kijker uit om zichzelf af te vragen wat een sexy of aantrekkelijk persoon voor hen betekent.
De interactieve animatie die ik voor dit project maakte, toont een vrouwelijk lichaam en een object (een hoge hak). Het onderzoekt de grens tussen mens en object zijn er overeenkomsten? Verbindt ons brein het object met het lichaam wanneer ze in elkaar overgaan, of zien we ze als totaal verschillend? En waarom?
In de animatie zien we een vrouwelijk lichaam afgebeeld in zachte, lichte kleuren. De afbeelding verandert langzaam van een intieme houding naar een volledig zicht op het lichaam. Haar natuurlijke pose vervormt tot een statisch beeld dat geleidelijk overgaat in een object. De kleuren worden minder vriendelijk en veranderen in donkerdere, meer provocerende tonen. Wie goed en aandachtig kijkt, ziet het vrouwelijke lichaam uiteindelijk transformeren in een rode hak, een object.
Zowel in het werk als in het probleem zelf hebben wij invloed, en het verdient nog altijd aandacht. Met dit interactieve werk wil ik mensen laten inzien dat we zelf een grote rol spelen in dit vraagstuk. We kunnen het beïnvloeden door het probleem aandacht te geven en erover in gesprek te blijven.
En bovenal: vraag jezelf af hoe jij kijkt naar mensen die je aantrekkelijk vindt.
